Η «ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ» ΜΙΑΣ ΙΣΛΑΜΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ - ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΕΡΕΙΟ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ ΜΑΣ

Ιωάννης Σ. Φριτζαλάς

Γεωπολιτικός-Ιστορικός ερευνητής

f_john542@hotmail.com

 Η Θράκη, λόγω της αυτονόητης γεωστρατηγικής της αξίας, αποτελεί διαχρονικά πεδίο διαμάχης μεγάλων γεωπολιτικών συμφερόντων, αλλά κυρίως το σκηνικό ενός αοράτου και ακήρυχτου πολέμου εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων και της εθνικής μας κυριαρχίας, τη απουσία, δυστυχώς, σοβαρής και συντονισμένης ελληνικής αντιδράσεως.

Τόσο η διαχρονική και προκλητική αναλγησία εκ μέρους της ελληνικής πολιτείας, ανεξαρτήτως πολιτικής ηγεσίας, όσο και η αδικαιολόγητη και αυτοκαταστροφική αδιαφορία που επιδεικνύουμε ως Έλληνες ενώπιον των οφθαλμοφανών εθνικών κινδύνων, αποτελούν το πιο πρόσφορο έδαφος για την «καλλιέργεια» των δολίων και μεθοδικών επεκτατικών σχεδιασμών της Τουρκίας εις βάρος της πιο νευραλγικής ακριτικής περιοχής της πατρίδος μας.

Η εικόνα που εξέπεμψε το πομακοχώρι του Μεγάλου Δερείου Έβρου, παρόλα αυτά, την περασμένη Δευτέρα 6 Αυγούστου, θα μπορούσε κάλλιστα να διαστρεβλώσει τις παραπάνω αδιαμφισβήτητες διαπιστώσεις και να εκθέσει ανεπανόρθωτα όσους υποστηρίζουν σθεναρά την πικρή αλήθεια για την περιοχή της Θράκης. Επί τη ευκαιρία της εορτής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, ετελέσθη πανηγυρική Θεία Λειτουργία στην ομώνυμη ενορία του ακριτικού χωριού, πρωτοστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Διδυμοτείχου - Ορεστιάδος - Σουφλίου, Δαμασκηνού, τη παρουσία, ως επισήμου προσκεκλημένου, του Γενικού Γραμματέως Θρησκευμάτων του Υπουργείου Παιδείας, Γ. Καλαντζή, του Δημάρχου Σουφλίου Ε. Πουλιλιού και του Πρέσβεως Α. Αλεξανδρή, ως επικεφαλής της Υπηρεσίας Πολιτικών Υποθέσεων.

Ο Σεβασμιώτατος, κατά την διάρκεια του κηρύγματός του, εκθείασε, απευθυνόμενος στον κύριο Καλαντζή, την υποδειγματική «αρμονική συμβίωση» μεταξύ των χριστιανών και των μουσουλμάνων που διαμένουν στο ακριτικό χωριό, γεγονός σαφέστατα θετικό στα μάτια ενός αδαούς. Δίχως αυτό να αποτελεί μομφή προς το πρόσωπό του, ο σεβαστός ιεράρχης χαρακτήρισε «μεικτό» το μειονοτικό χωριό, χαρακτηρισμός που φυσικά απέχει έτη φωτός από την πραγματικότητα, προφανώς επηρεασμένος από την παρουσία αρκετών χριστιανών κατοίκων του γειτονικού Μικρού Δερείου.

Η επίπλαστη εικόνα του Μ. Δερείου, η οποία ολοκληρώθηκε από την συγκυριακή απουσία των μουσουλμάνων κατοίκων του και η προσπάθεια «μεταμορφώσεως» του, προφανώς εκ μέρους του δημάρχου Σουφλίου, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αποκρύψεως της αληθείας, σε όποιον δεν αρκείται στην επιφανειακή ανάγνωση των γεγονότων. Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική από αυτή που σκοπίμως παρουσιάστηκε. Ο απόηχος της εξαετούς παρουσίας της δασκάλας Χαράς Νικοπούλου στο χωριό, παραμένει ακόμη έντονος, προβληματίζοντας τόσο τους εγκαθέτους της Τουρκίας, όσο και την, επί πολλά έτη, εν υπνώσει δημοτική αρχή.

Οι πρώτοι προσπαθούν από την στιγμή της εξαναγκαστικής αποχωρήσεώς της από το πομακοχώρι να αποκαταστήσουν την βλάβη που προκλήθηκε στην συνείδηση της μειονοτικής κοινωνίας από μία μισητή και ανεπιθύμητη γι’ αυτούς ελληνομάθεια. 

Ενδεικτική αυτής της προσπαθείας είναι η απόφαση εκ μέρους της ηγεσίας του αλυτρωτικού κόμματος DEB (Φιλία-Ισότητα-Ειρήνη) να ανοίξει σύντομα στο Μ. Δέρειο τα γραφεία της κομματικής οργανώσεως Έβρου, καθιστώντας το χωριό κέντρο του τουρκικού αλυτρωτισμού στην συγκεκριμένη περιφερειακή ενότητα. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός πως το Μ. Δέρειο ήταν ο πρώτος σταθμός της απαράδεκτης επισκέψεως του ηγέτη του κόμματος των Γκρίζων Λύκων, Ντεβλέτ Μπαχτσελί, σε μία προσπάθεια τονώσεως του τουρκικού εθνικιστικού φρονήματος των κατοίκων του. Ο Μπαχτσελί δεν παρέλειψε να φωτογραφηθεί επιδεικτικά με την σύζυγο του Οσμάν Κασάικα, του ανθρώπου που είχε βιαιοπραγήσει εις βάρος της Χαράς Νικοπούλου.

Μία κοινωνία, λοιπόν, στην οποία:

·           διώκονται οι Χριστιανοί που αποτελούν κίνδυνο για την ομοιογένεια της,

·           δαιμονοποιείται κάθε αντίληψη που δεν συμφωνεί με τα όσα επιβάλλει η σουνιτική εξουσία, όπως αυτή εκφράζεται από τους ψευδοϊμάμηδες

·           εκβιάζονται και εκφοβίζονται καταπιεσμένοι Αλεβήτες που αντιστέκονται στον εκτουρκισμό, μέσω απειλών πως θα παραμείνουν άταφοι μετά θάνατον

και η οποία έχει στο ιστορικό της θάνατο ηλικιωμένης γυναίκας, λόγω ασιτίας (!), μόνο υπόδειγμα αρμονικής και ειρηνικής συμβιώσεως δεν μπορεί να αποτελεί.

Όσον αφορά την δημοτική αρχή, αυτή προσπαθεί να αμβλύνει τις εντυπώσεις που είχαν δημιουργήσει η ανυπαρξία και η προκλητική αδιαφορία που επέδειξε συστηματικά, όχι μόνο απέναντι σε μία δημόσια λειτουργό που έπραξε κατασυκοφαντημένη το χρέος της, πιστή στο άρθρο 16 του Συντάγματος των Ελλήνων, αλλά και απέναντι στους έξι εναπομείναντες μονίμους χριστιανούς κατοίκους του χωριού, οι οποίοι φυλάττουν Θερμοπύλες σε μία ισλαμική κοινωνία χιλίων περίπου μουσουλμάνων. Στο πλαίσιο αυτής της προσπαθείας, βεβαίως, εντάσσεται και ο εορτασμός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Μ. Δέρειο, μία τελετή που θα μπορούσε να είχε και χαρακτήρα επιμνημόσυνης δεήσεως για ένα χωριό που τις υπόλοιπες 364 ημέρες του χρόνου είναι εγκαταλελειμμένο στις ορέξεις των εκτουρκιστικών μηχανισμών του τουρκικού προξενείου Κομοτηνής.

Όταν τα φώτα της επισκέψεως του Γενικού Γραμματέως έσβησαν, το Μ. Δέρειο επανήλθε στους φυσιολογικούς ρυθμούς στους οποίους κινείται κάθε μειονοτικό χωριό της Θράκης, η οποία συνολικά βιώνει μία άνευ προηγουμένου πολιτική, οικονομική και θρησκευτική εισβολή, μία «αναίμακτη» άλωση από τουρκόφρονες πράκτορες που επιδίδονται σε ένα υπομονετικό και πολύμορφο έργο εξαγοράς μουσουλμανικών συνειδήσεων, έχοντας και το θράσος να προειδοποιούν πως η υπομονή των «Τούρκων της Δυτικής Θράκης» εξαντλείται.

Κάθε προσπάθεια, λοιπόν, ωραιοποιήσεως του θρακικού προβλήματος είναι από άσκοπη έως ύποπτη. Αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε σοβαρά το πρόβλημα, θα πρέπει να αντικρύσουμε την αλήθεια, όσο πικρή και αν είναι και να οριοθετήσουμε συνειδητοποιημένα την δική μας εθνική γραμμή αμύνης απέναντι στο τουρκικό προξενείο Κομοτηνής και της μεθοδεύσεις της Τουρκίας, πριν να είναι αργά. Αναμφίβολα, η απόφαση της κυβερνήσεως να επανενεργοποιήσει μία, επί επτά συναπτά έτη, αδρανή γραμματεία και να αναθέσει την διεύθυνσή της σε έναν γνώστη του μειονοτικού ζητήματος (ο Κος Καλαντζής έχει εκπονήσει διδακτορική διατριβή σχετικά με την μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης), μόνο ως ενθαρρυντική μπορεί να εκληφθεί. Τόσο ο ίδιος όμως, όσο και κάθε αξιωματούχος με εθνικά αντανακλαστικά, οφείλουν να μην αρκούνται στην εικόνα που σκοπίμως τους παρουσιάζεται, αλλά να ανασύρουν ξεχασμένες και αναπάντητες αναφορές που αποτυπώνουν την πραγματικότητα της Θράκης και να ενσκήψουν στο πρόβλημα, όσες κι αν είναι οι δυσκολίες ενός τέτοιου εγχειρήματος.