Παναγιωτακόπουλος Aρχισυντάκτης του news.princeoliver.com
Ίσως δεν θα είχε νόημα να πούμε –όσοι λίγοι δημοσιογράφοι τολμούσαμε να επισημάνουμε το λάθος- ότι «εμείς τα λέγαμε», αποτιμώντας τις ευθύνες της σύγχρονης αστυνομίας σκέψης του «πολιτικώς ορθού», που αρνούταν επί ποινή βαρέως στιγματισμού, κάθε είδους κριτική στις θεωρίες και τις πολιτικές της πολυπολισμικότητας…
Νομίζω ότι επείγει περισσότερο να δούμε τι γίνεται από εδώ και πέρα. Η 13η Νοεμβρίου δεν είναι «η 11η Σεπτεμβρίου της Ευρώπης». Είχε προηγηθεί η 11η Μαρτίου του 2004 στους σιδηροδρομικούς σταθμούς της Μαδρίτης (ναι, είναι και ο μεσογειακός Νότος Ευρώπη), με περισσότερους νεκρούς και τραυματίες. Είχε διαπραχθεί σωρεία επιθέσεων σε θέατρα, σχολεία και σταθμούς της Ρωσίας (ναι, είναι και η Ρωσία Ευρώπη), με επίσης εκατοντάδες νεκρούς. Είχαν προηγηθεί οι βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο. Και εκτός από αυτά τα μαζικά κτυπήματα ένα σωρό μικρότερου κόστους σε ανθρώπινες ζωές αλλά εξίσου σημαντικής σημασίας εγκληματικές ενέργειες: Η επίθεση στο Charlie Hebdo , στο Εβραϊκό παντοπωλείο, η δολοφονία του Ολλανδού πολιτικού Πίμ Φόρτουιν, η εκτέλεση του Ολλανδού σκινοθέτη Τέο Βαν Γκογκ και πολλά άλλα. Το πρόσφατο όμως μακελειό στο Παρίσι, επικυρώνει ίσως μια σημαντική ιστορική σηματοδότηση, την οποία θα δούμε παρακάτω.
Σε μια Ευρώπη που θέλει να επιμένει ότι οι πολιτικές ενσωμάτωσης των πρώτης και δεύτερης γενιάς μουσουλμάνων μεταναστών είναι επιτυχείς, τα προφίλ των μακελάρηδων που ασπάζονται τις πιο ακραίες μορφές ισλαμικών δογμάτων, μοιράζονται μεταξύ ατόμων που ανήκουν στη δεύτερη ή τρίτη γενιά μεταναστών, καθώς και νεοεισερχόμενων λαθρομεταναστών. Δηλαδή μεταξύ των περιπτώσεων που σύμφωνα με την πολυπολιτισμική θεωρία θα έπρεπε να έχουν ενταχθεί πλήρως στον Δυτικό τρόπο ζωής ή να λαχταρούν να το κάνουν. Αγνοώντας το αποτέλεσμα σε αδικοχαμένες ανθρώπινες ζωές, κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η νοοτροπία αυτών των λίγων τζιχαντιστών, είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Όμως όλες οι σχετικές έρευνες αποδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο*: Οι Μουσουλμανικοί πληθυσμοί που ζουν στην Ευρώπη, θεωρούν κατά συντριπτική πλειοψηφία την Σαρία ως νόμο υπέρτερο του Συντάγματος των χορών στις οποίες διαμένουν. Σύμφωνα με έρευνα του ινστιτούτου Pew το 2006 μεταξύ των μουσουλμάνων που διαμένουν στην Γαλλία, στην Βρετανία, στη Γερμανία και στην Ισπανία, τα ποσοστά εκείνων που επικροτούν ή αρνούνται να καταδικάσουν την βία κατά Ευρωπαίων πολιτών με σκοπό την υπεράσπιση του Ισλάμ, κυμαίνονται μεταξύ του 11% και του 22%**. Οι χιλιάδες των μουσουλμάνων ευρωπαίων πολιτών που ασπάστηκαν το ριζοσπαστικό Ισλάμ και έτρεξαν ως εθελοντές στις τάξεις του ISIS, απλά επιβεβαίωσαν κάτι που ήταν πασιφανές χρόνια πριν…
…Και κάτι που πιθανών θα μας ήταν αυτονόητο, αν η κυρίαρχη εντύπωση των Ευρωπαίων δεν ήταν, πως επειδή εμείς ξεπουλήσαμε εύκολα την ταυτότητά μας, προκειμένου να λάβουμε «ανθρώπινα δικαιώματα» ακόρεστης κατανάλωσης, είναι σίγουρα διατεθειμένοι και οι Ασιάτες ή οι Αφρικανοί μουσουλμάνοι να πράξουν το ίδιο. Η νεωτερική εφεύρεση της πολυπολιτισμικότητας, βασίζεται επί της ουσίας στην ρατσιστικής φύσης ψευδαίσθηση, πως τα δόγματα του Διαφωτισμού και το βίωμα της Δυτικής φιλελεύθερης «δημοκρατίας» με το πρακτικό τρίπτυχο ανθρώπινα δικαιώματα – ελεύθερη αγορά – κατανάλωση, αποτελεί την ανώτερη πολιτισμική κορυφή, στην οποία επιθυμούν (ακόμα κι αν δεν το έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει) να ανέβουν όλοι οι λαοί… Όμως τόσο η ιστορία όσο και η σύγχρονη πραγματικότητα, διδάσκουν μάλλον κάτι άλλο…
Ο φαύλος κύκλος
Το ότι η πολυπολιτισμικότητα αποτελεί το δίδυμο αδελφάκι της Δυτικής αποικιοκρατικής και ιμπεριαλιστικής πολιτικής, φανερώνεται όχι μόνον από το γεγονός ότι βρίσκει να πατήσει σταθερά στην ψυχολογική βάση των ιστορικών ενοχών των Δυτικοευρωπαίων, αλλά και από το ότι όλο και πιο φανερά αναδεικνύεται η αλληλεξάρτησή και η λειτουργία τους ως συγκοινωνούντα δοχεία:
Η Δύση επεμβαίνει με άμεση η έμμεση βία αποσταθεροποιώντας την Μ. Ανατολή και την Β. Αφρική, καλλιεργώντας την εντύπωση ότι έχει την «θεία» αποστολή να επιβάλει το σύστημα της φιλελεύθερης «δημοκρατίας» σε όλη την υφήλιο. Η αποσταθεροποίηση γεννάει μεταναστευτικά κύματα, δημιουργεί και δυναμώνει οργανώσεις όπως το ISIS ή η Μπόκο Χαράμ, στέλνει εκατομμύρια προσφύγων ή οικονομικών λαθρομεταναστών στην Ευρώπη. Εκεί τους υποδέχονται οι θιασώτες του πολυπολιτισμού, που έχουν την εντύπωση ότι έχουν αναλάβει την «θεία» αποστολή να εντάξουν όλους τους ανθρώπους στις σύγχρονες Δυτικές κοινωνίες. Οι περισσότεροι μουσουλμάνοι που ουδεμία διάθεση έχουν να απεμπολήσουν την πολιτισμική τους ταυτότητα με αντάλλαγμα τα καθρεφτάκια των δυτικοευρωπαίων, εντάσσονται στις συμπαγείς και σχεδόν αυτονομημένες μουσουλμανικές κοινότητες, μέσα στις οποίες ανθίζουν όλο και περισσότερο οι ακραίες φονταμενταλιστικές τάσεις. Κάποιοι που θα ασπαστούν αυτές τις τάσεις, όταν τους το σφυρίξει ο ιμάμης ζώνονται κάμποσα εκρηκτικά, αρπάζουν ένα Καλάσνικοφ και παίρνουν μαζί τους στον άλλο κόσμο μερικές δεκάδες «απίστους». Οι ηγέτες της Δύσης στέλνουν συλλυπητήρια στις οικογένειες των αδικοχαμένων, επιβάλουν νέους νόμους αστυνομοκρατίας και πολιτικού ελέγχου στους πολίτες των χωρών τους και εξαπολύουν αμέσως νέο πόλεμο για να επιβάλουν την τάξη στην αταξία που οι ίδιοι δημιούργησαν, τροφοδοτώντας νέες αποσταθεροποιήσεις, νέα κύματα λαθρομεταναστών, νέο φανατισμό κ.ο.κ. σε έναν φαύλο κύκλο που παράγει αίμα για τους λαούς, χρήμα για τις πολυεθνικές και πολιτική ισχύ για τους εκπροσώπους των παγκοσμιοποιημένων συμφερόντων.
Γι αυτό και οι εκφραστές του Δυτικού ιμπεριαλισμού, είναι οι ίδιοι που υποστηρίζουν και χρηματοδοτούν τις πολιτικές της πολυπολιτισμικότητας. Και μάλλον σε αυτή τη βάση μπορεί να ερμηνευτεί η κραυγαλέα αντίφαση που φέρνει φιλελεύθερους και αριστερούς να υπερασπίζονται ισλαμικές οργανώσεις και κοινότητες ακραίου θρησκευτικού φανατισμού, αντιφεμινισμού και πατριαρχικής απολυταρχίας.
Ευγενείς ψευδαισθήσεις
Θα ήταν ελλιπής η όποια προσέγγιση μας στο ζήτημα, αν παραβλέπαμε το γεγονός ότι πολλοί από τους υπερασπιστές των πολυπολιτισμικών θεωριών, κινούνται από ευγενή και καλοπροαίρετα κίνητρα, που έχουν καλλιεργηθεί μέσα σε ένα ολόκληρο πολιτισμικό περιβάλλον γεμάτο ψευδαισθήσεις. Το περιβάλλον των ιδεών του Διαφωτισμού και της νεοτερηκότητας, που εδώ και τρείς αιώνες σχεδόν ταυτίζονται με αυτό που ονομάζουμε σύγχρονο Δυτικό πολιτισμό.
Οι βασικές ψευδαισθήσεις αυτού του περιβάλλοντος, διαποτισμένες όλο και πιο έντονα μέσα από την εκπαίδευση, την πολιτική και κάθε θεσμική σχέση κράτους – πολίτη, περιστρέφονται γύρω από την αντίληψη ότι η ουσία του ανθρώπου είναι η αυτονομημένη ατομικότητά του. Ξεκομμένη από θρησκευτικές αντιλήψεις, κοινότητες καταγωγής, πολιτισμικά πλαίσια και επιρροές, οι άνθρωποι είναι όλοι ίδιοι ως ατομικότητες και προοπτική τους είναι να φτάσουν στο «τέλος της ιστορίας», βιώνοντας την «ύψιστη κατάκτηση» που έφερε στην Γη ο Δυτικός άνθρωπος, δηλαδή το να ζουν σε κοινωνίες «ελευθερίας», δομημένες στην βάση κοινωνικών συμβολαίων κοινού συμφέροντος.
Σίγουρα οι ιστορικοί του μέλλοντος θα βρούν ενδιαφέρουσα την σύμπτωση, ότι η ιστορική κατάλυση αυτής της θεωρίας, έλαβε χώρα στο ίδιο σημείο όπου συνετελέσθη δια της Γαλλικής επανάστασης η επικράτηση της: Στο Παρίσι.
Τα γεγονότα στο περιοδικό Charlie Hebdo καθώς και το πρόσφατο μακελειό, συμβολίζουν και μάλλον σηματοδοτούν το ιστορικό τέλος αυτής της ευρωπαϊκής νεωτερικής αντίληψης, μέσω της κραυγαλέας πρακτικής της διάψευσης: Νέοι άνθρωποι, γεννημένοι και μεγαλωμένοι μέσα σε αυτό το περιβάλλον «ελευθερίας» και θεοποίησης της ατομικότητάς τους, επιλέγουν να αντιδράσουν και να ζήσουν με βάση τα κελεύσματα της πιο ακραίας εκδοχής της θρησκευτικής τους παράδοσης, καθώς και να πεθάνουν σκοτώνοντας όσους δεν ασπάζονται την πίστη τους. Και αυτή τους η αντίληψη δεν καλλιεργήθηκε σε κάποια μακρινή Ισλαμαμπάντ, αλλά μέσα στα μουσουλμανικά γκέτο των Βρυξελλών και του Παρισίου, όπου εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι ομόθρησκοί τους, επιλέγουν να μην ζουν ως αυτονομημένες ατομικότητες, αλλά ως μέλη μετριοπαθών ή ακραίων θρησκευτικών και πολιτισμικών κοινοτήτων.
Η ανθρώπινη φύση, αγνοώντας τους κανόνες του νεωτερικού «ανθρωπισμού», μας δείχνει ότι θα συνεχίσει να λειτουργεί έτσι όπως ήξερε για χιλιάδες χρόνια. Οι άνθρωποι μην αντέχοντας την αφόρητη μοναξιά της θεοποιημένης ατομικότητάς τους, θα συνεχίσουν να επιλέγουν να ζούν με τους ομοίους τους, σε κοινότητες κοινών αντιλήψεων, κοινού πολιτισμού, στην ασφάλεια που αισθάνονται ότι τους διασφαλίζει το πλέγμα των παραδόσεων τους. Ο Γιάννης από την Ελλάδα, ο Πάτρικ από την Γαλλία, ο Αχμέτ από το Αφγανιστάν και ο Αλγερινής καταγωγής Αμπντούλ που μεγάλωσε στα προάστια του Παρισίου θα συνεχίσουν να μην είναι ίδιοι. Διότι μεγάλωσαν μέσα σε άλλες οικογένειες, με άλλες παραδόσεις, με διαφορετικές αντιλήψεις για την ζωή, για την γυναίκα, για τον έρωτα, για τον Θεό, για τους φίλους, για τους άλλους, για τους διαφορετικούς. Ο άνθρωπος –ευτυχώς- θα συνεχίσει να είναι γέννημα του Πολιτισμού του και έκφραση αυτής της ριζικής διαφορετικότητας. Και από ότι μάλλον αποδεικνύεται για πολλοστή φορά στην ιστορία, προϋπόθεση για να μπορεί να βιώσει ελεύθερα και ειρηνικά αυτή την διαφορετικότητα, είναι το να μπορεί να επιλέξει και το με ποιους μπορεί να συγκατοικήσει στον ίδιο χώρο και με ποιους όχι…
Δυστυχώς, εάν οι Ευρωπαίοι μέσα στα επόμενα χρόνια, δεν λάβουν τα μηνύματα των γεγονότων που βίωσαν, εμμένοντας στις πολυπολιτισμικές τους ψευδαισθήσεις, τότε όχι μόνον είναι καταδικασμένοι να τα ξαναζήσουν πολλάκις, αλλά μάλλον το νομοτελειακό τέλος της Ευρωπαϊκής νεοτερικότητας, θα επέλθει μαζί με το ιστορικό τέλος του Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Όχι μόνον δια της βίαιης αλλά και –κυρίως- δια της δημογραφικής επικράτησης του Ισλάμ…
*Βλέπε σχετική λεπτομερή παρουσίαση στο βιβλίο του Γιάννη Κολοβού «Πολυπολιτισμικότητα: Όχι ευχαριστώ!» (Εκδ. Πελασγός 2011)
**Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 20/8/2006
ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ
PRINCE OLIVER NEWS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου